HET VERHAAL VAN TRISHA

Mijn naam is Trisha Roy. Ik kom uit een klein dorpje, Madhyamgram, dat ligt bij Kolkata in India. Alles ging zijn gangetje. Ik heb fijne ouders en een veel kleiner broertje, van wie ik veel hou. Mijn plan was om mijn school af te maken en een baan te vinden, maar dat liep een tijdje geleden helemaal anders.

Ik was op een bruiloft dicht bij huis. Na het feest liep ik terug en onderweg werd ik ontvoerd. Wat er precies gebeurde, weet ik niet meer, want ik werd pas wakker in een huis dat ik niet kende. Ze bedwelmden me. Soms met pillen die ik moest slikken, soms met een soort water waar ik heel suf van werd. Wilde ik niet, dan werd ik geslagen. Ik voelde me verlamd. Dat was naar, want hoewel ik niets kon doen, voelde en registreerde ik alles.

De mannen brachten me van de ene plek naar de andere, de meesten herkende ik niet. Alleen Delhi, maar alles daarna is vaag. We gingen zo ver, het leek wel alsof we naar een ander land gingen. Omdat ze me bleven verdoven, was er geen mogelijkheid om te ontsnappen. Toen kwamen we in Allahabad. Ik was verkocht voor ik het wist. Ik moest mee naar iemands huis en toen ik daar kwam, ontmoette ik een meisje. Zij vertelde me dingen. Afschuwelijke dingen. Ik besloot dat we moesten ontsnappen.

Twee of drie dagen later zei ze dat ze het wachtwoord wist van hun telefoon. We stolen hem en belden mijn vader. Ik was zo bang dat we betrapt zouden worden. Of dat hij niet op zou nemen. Maar hij nam op en ik vertelde hem alles.

Ik had hoop dat alles goed zou komen, maar de volgende dag stuurden ze me naar Assam. Ze sloegen me wanneer ik weigerde de pillen te nemen. Na een paar dagen sleepten ze me mee naar een buurt vol bordelen. Er gebeurde daar heel veel. Tegen mijn wil. Ik wil er niet over praten. Het was afschuwelijk. Net toen ik dacht dat mijn vader me nooit meer zou vinden, was hij daar en bevrijdde hij me met hulp van de politie.

Dit was op 26 mei van dit jaar. Ik heb ongeveer twee maanden vastgezeten. Mijn thuiskomst vergeet ik nooit. Ik heb alleen maar gehuild van opluchting. Ik was zo blij om mijn moeder weer te zijn, mijn zusje. Mijn vader huilde heel hard toen hij me vond. Het was zo afschuwelijk. Hij vertelde me later dat hij heel vaak naar het politiebureau was geweest, maar dat ze niet naar hem luisterden. Pas toen ik had gebeld, ondernamen ze actie. Ik ben mijn vader zo dankbaar. Dankzij hem leef ik nog.

In die twee maanden ben ik af en toe de hoop verloren, maar dat moet je niet doen. Je mag nooit opgeven. Als je vastzit, dan is er altijd een kans op redding. Free a Girl hielp mijn vader bij zijn zoektocht en helpt mij nog iedere dag: met mijn opleiding, met mijn zelfvertrouwen en met mijn wil om mijn stem te laten horen, zodat de meisjes die nu nog vastzitten vrij kunnen komen. Net als ik.