Een interview met een bevrijder

Aangiftes en rechtszaken opvolgen overdag, deuren intrappen in de avond. In deze dubbele heldenrol werkt Agniveah voor Free a Girl in India. Onverschrokken als er een pooier met een wapen op hem afkomt, maar wel slapeloze nachten als het niet lukt om een ontvoerd meisje te vinden. Agniveah vertelt voluit over zijn ‘rescue operations’ en zijn missie: meisjes bevrijden en in hun kracht zetten.   

“Ik heb amper tijd om angst te voelen op het moment van een inval, de adrenaline neemt over.”   

Agniveah, wat houdt jouw werk precies in? 

“Ik heb eigenlijk een dubbele rol. De officiële term is liaisons officer; ik ben de verbinding tussen het rescue team en de politie, en tussen de rechtbank en de survivors. Tijdens een bevrijding begeleid ik de politie, en als survivors eenmaal bevrijd zijn en aangifte doen help ik de advocaten om de zaak ook echt voor de rechtbank te krijgen en ervoor te zorgen dat de dader niet op borg vrijkomt.”   

 ‘Verbinder’ tussen de politie en het rescue team: wat moeten we ons daarbij voorstellen? 

“Je moet het zo zien: wij krijgen informatie binnen, en die informatie moet uiteindelijk naar de politie om meisjes te bevrijden. Maar voordat dat gebeurt, moet er nog veel werk verricht worden. Dat doe ik onder andere. We verzamelen alle informatie, lichten alvast de mensenhandelafdeling van de politie in dat er iets gaat komen en dat ze voorbereid moeten zijn. We doen onderzoek: wat is de locatie, wat voor type gebouw is het, wat voor buurt, hoeveel daders denken we te pakken en hoeveel meisjes zijn er aanwezig, en hoeveel mensen zijn er nodig om deze bevrijding te doen. Als we alle informatie hebben maken we een plan, tekenen het hele gebied uit en ook de vermoedelijke posities van de daders en slachtoffers in het gebouw zelf. Een paar dagen van tevoren sturen we een team om de activiteiten rond de locatie vast te leggen: hoe laat arriveren de klanten, hoe laat komen eventuele slachtoffers aan, zijn de daders of pooiers er elke dag of juist niet? Met al die informatie kiezen we een dag en tijdstip uit, samen met de politie, om de inval te doen.  

Hoe gaat zo’n dag van start?  

We beginnen bij een ‘staging point’; een soort uitkijkpost en verzamelplek ongeveer één tot drie kilometer van de locatie. Hier komt iedereen die meedoet aan de inval samen: het rescue team, de maatschappelijk werkers, en de politie. De exacte locatie van de inval blijft tot 10 minuten van tevoren geheim, om te voorkomen dat de daders op een of andere manier gewaarschuwd worden.  

Als iedereen er is deel ik alle informatie die we verzameld hebben.   

Vervolgens gaan er een undercoveragent het bordeel of de locatie binnen om het slachtoffer te identificeren, aan te spreken en af te leiden. Als we dan een seintje krijgen racen we meteen naar de locatie.  

Doet de politie vervolgens de inval, of ben jij met het rescue team ook aanwezig? 

Absoluut, we doen het samen. Ik zit in de eerste auto en begeleid het team naar de locatie. De politie springt er vervolgens uit en omcirkelt de locatie. Als de deur op slot is, mag alleen de politie die open trappen. Als NGO zijn we daar niet voor bevoegd. Dan vallen we met zijn allen binnen, brengen de slachtoffers in veiligheid en arresteren de daders. Uiteraard proberen we meteen meer informatie uit de daders te krijgen. Zijn er nog meer slachtoffers of locaties? Is het een netwerk, waar gebeurt dit nog meer? Ook de politie verhoord de daders en neemt ze vervolgens mee naar het bureau. Daarna helpen we de politie ook met het verzamelen van bewijs op de locatie; documenten, drankflessen, geld. Wij raken niks aan – dat mag natuurlijk niet, het is bewijs  – dus helpen alleen bij het vinden en aanwijzen. We hopen altijd genoeg bewijs te vinden om de daders zo hard en streng mogelijk te straffen.  

Lijkt me ontzettend spannend zo’n inval, en ook best gevaarlijk? 

Dat is het ook. In die bordelen en locaties is meestal van alles aanwezig, van messen tot pistolen en geweren. Daar kan een pooier mee dreigen en soms gebeurt dat ook. Maar toch zijn we eigenlijk nooit bang. Ik ben gelovig en weet zeker dat God aan onze kant staat tijdens zo’n inval. Ik heb amper tijd om angst te voelen op dat moment, de adrenaline neemt over. Je stapt in die auto, binnen een paar minuten ben je op locatie, springt eruit, de deur gaat open en je bevrijdt een meisje. Het is onbeschrijfelijk hoe goed dat voelt. Die opluchting als het slachtoffer eindelijk weer veilig is, dan valt er echt een last van je schouders.  

 Gaat er ook wel eens iets mis? 

Helaas wel. In 2021 hebben we meerdere keren geprobeerd om een meisje te bevrijden, maar elke keer op de dag van de inval kregen we een bericht van de undercoveragent: ze is er niet, blaas de inval af. Dat gebeurde meerdere keren. En stel je voor, je doet de inval wel en ze blijkt toch weer weg te zijn. Fouten zijn menselijk maar in dit geval kan het heel schadelijk zijn voor ons werk. Het is gênant voor de politie om voor niks zo’n locatie binnen te vallen. Dat kan écht niet vaak gebeuren, anders vertrouwen ze ons niet meer. Een paar weken geleden kwam het bericht dat het meisje weer gespot was. We verzamelden de informatie, planden een dag voor de inval. De dagen daarvoor heb ik niet kunnen slapen. Ik was zo nerveus. Wat als ze weer weg is? De nacht voor de inval spookten alle mogelijke scenario’s door mijn hoofd. Die dag kwamen we aan op het verzamelpunt, iedereen doodnerveus en gespannen. Toen appte de undercoveragent: ze was er écht. We waren zo opgelucht dat we haar eindelijk konden bevrijden.  

Wat zou je mee willen geven aan de mensen die dit interview lezen? 

Jullie maken ons werk mogelijk. We zetten jullie donaties in om meisjes te bevrijden, het geld gaat direct naar de rescue operations. En we doen ons werk vanuit ons hart en dat willen we blijven doen, om nog meer meisjes te bevrijden en in hun kracht te zetten. Ontzettend bedankt voor jullie steun!  

Het werk van Agniveah en zijn team steunen? Word supporter en draag elke maand bij aan de strijd tegen seksuele uitbuiting.